Blog van verpleegkundige Frank: ‘Wie ben ik?’

Hallo allemaal. Om te beginnen zal ik mezelf introduceren. Mijn naam is Frank van Eis. Ik ben 22 jaar oud, verpleegkundige van beroep, levensgenieter en ik woon in Purmerend. Mensen vragen mij wel eens waarom ik de zorg in ben gegaan. Als eerste zeg ik dan altijd dat ik er nooit over getwijfeld heb om de zorg in te gaan en dat het altijd al mijn passie is geweest. Echter is er altijd wel een onderbouwing voor een gemaakte keus.

Het is inmiddels drie jaar geleden dat mijn oma overleed. Mijn oma was anders dan de gemiddelde oma. Zij deed alles om mij te plezieren en het maakte haar totaal niks uit of het te inspannend voor haar was. Het was een oma die alles voor mij over had. Of ik nou in een pretpark was met haar of voor een grote waterglijbaan stond. Zij bleef hetzelfde motto houden: ‘Kind wij gaan het gewoon doen, aan het eind van de dag rust ik wel weer uit, maar nu wil ik het samen beleven met je’.

Toen mijn oma wat meer op leeftijd was, werd zij steeds minder mobiel. Ook op cognitief gebied ging zij achteruit. Toen de diagnose: ”Alzheimer” bij haar werd gesteld kwam dat bij de hele familie hard aan. Gelukkig konden wij als familie mijn oma meenemen, wat zij ook altijd voor ons deed. Van Texel, naar Centerparcs, zij vond het allemaal geweldig. Op een gegeven moment ging mijn oma cognitief zo erg achteruit dat zij niet meer zelfstandig kon wonen. Zij kwam in een verpleeghuis terecht, maar ook toen konden wij haar nog meenemen op vakantie. De maanden volgden en de achteruitgang steeg. Zij kwam in een rolstoel terecht, waardoor zij ook minder mobiel werd. Door een valincident een tijdje later werd mijn oma immobiel en werd zij bedlegerig. De zelfredzaamheid daalde fors en zij werd steeds afhankelijker.

Uiteindelijk heeft mijn oma zes jaar lang, dag in, dag uit op bed geleefd. Zij was totaal afhankelijk en herkende de familie amper meer. Elke keer als ik bij mijn oma langskwam legde ik mijn hand op haar hand, gaf haar knuffels, en een grote zoen op haar wang. Ik probeerde ondanks haar toestand toch te communiceren met haar. Elke keer als ik wat zei tegen aan opende zij haar ogen. Er was een teken van herkenning. Ik glimlachte en begon door te praten. Opeens draaide zij haar hoofd, zij keek mij recht in mijn ogen aan en knikte. Mijn ogen begonnen te tranen van blijdschap. Al in geen tijden zag ik emotie in haar gezicht, maar toen zij mij aankeek zag ik niks anders dan blijdschap. Blij dat zij een stem hoorde die zij herkende.

Mijn oma heeft haar bedlegerigheid in totaal zes jaar volgehouden. Ik heb haar op bed verzorgd en eten gegeven, elke keer dat ik er was. Er kwam zoveel in mij op. Emoties, blijdschap, verdriet, voldoening. Het voldane gevoel overheerste. Dat gevoel dat jij wat kan betekenen voor iemand die afhankelijk is. Er bestaat werkelijk waar geen mooier gevoel. Opeens kreeg ik een idee. Dat gevoel wat ik kreeg toen ik mijn oma verzorgde, dat mooie voldane gevoel wilde ik voortzetten. Toen mijn oma kwam te overlijden wilde ik haar gedenken, door de zorg in te gaan. Mensen die je helpende hand geeft op het moment dat zij het niet meer weten, mensen waar je een arm om hun heen slaat op het moment dat zij eenzaam zijn, mensen die je kan helpen op het moment dat zij afhankelijk. Er is niks mooiers om dat te mogen doen.

Ik heb mijn oma geëerd door de verpleging in te gaan. Elke dag als ik een dienst heb in het ziekenhuis en een patiënt help die afhankelijk is, dan denk ik elke dag weer terug aan mijn oma. Als mensen dus aan mijn vragen waarom ik de zorg in ben gegaan, dan zal ik altijd terugdenken aan de mooie herinneringen die ik met mijn oma mee heb mogen maken en de zorg en passie die ik haar heb kunnen bieden in de laatste fase van haar leven.